Ik geloof dat een (jong) kind redelijk puur en onschuldig is. Bijna nooit heeft een kind slechte intenties. En kinderen zijn meester om in het hier en nu te leven. Het ene moment hoor je ze roepen en zijn ze boos; het volgende moment hoor je ze schaterlachen en zijn ze blij. Niks ego…

We kunnen er veel van leren! Ik neem je even mee…

Kinderen imiteren hun ouders

Als je als ouder roept als je boos bent, zal het kind dat ook doen. Grijp je naar een sigaret als je stress voelt, dan leert je kind dat roken oké is. Daden zeggen veel meer dan woorden. Een puber kan je niets meer wijsmaken. Als je dus een bepaald gedrag ervaart bij je kind dat je niet oké vindt, kijk dan eerst eens bij jezelf. De kans is groot dat de ouders het ook op die manier doen.

Kinderen vormen een spiegel voor hun ouders

Als je inziet dat kinderen hun ouders imiteren, kan je dit gebruiken als een spiegel. Kinderen die ruzie maken, laten zien aan hun ouders dat er tussen hen ook een conflict speelt, misschien zelfs onuitgesproken en onder de radar. Kinderen zijn via een onzichtbare navelstreng verbonden met hun ouders. Dat betekent dat ze naadloos aanvoelen wat de ouders voelen. Zo kunnen ze het aanvoelen als de ouder verdrietig is, boos is of stress ervaart. Ze weten natuurlijk niet waarom dat zo is en ze kunnen dit niet oplossen. Maar ze voelen wel de druk van de onverwerkte gevoelens. En daarvoor hebben ze een uitlaatklep nodig. Sommige kinderen zijn heel braaf op school om thuis heel onhandelbaar te zijn. Op school voelen ze zich veilig, kunnen ze kind zijn en ervaren ze rust. Thuis voelen ze een enorme druk, die ze niet kunnen plaatsen en dat uit zich in onhandelbaar gedrag. Het kind weet geen blijf met de onrust in zichzelf. Het kan ook omgekeerd: dat het kind thuis heel braaf is en op school onhandelbaar. Dan wil het kind de ouders thuis niet nog meer belasten en komt het er op school allemaal uit.

Ouders willen hun kind sparen

Vanuit een liefdevolle intentie willen ouders hun kind sparen en beschermen. Ze willen het kind weghouden van conflicten en negatieve emoties zoals verdriet en boosheid. Net daardoor geraakt het kind in de knel: het voelt iets anders dan wat het wordt wijsgemaakt.

Als je verdrietig bent, vertel er dan gewoon over. Doe je dat niet, zal het kind verward geraken over wat het voelt (ouder is verdrietig) en wat het te horen krijgt (er is niets aan de hand). Zo leert het kind dat het niet kan vertrouwen op zijn/haar gevoel, wat een zonde. Je zou bv. kunnen zeggen “Ik voel me verdrietig / ik heb de laatste tijd zoveel werk dat ik er echt stress van heb / ik weet het allemaal niet meer. Daar kan jij niets aan doen. Ik los het wel op.” Op die manier bevestig je wat het kind al aanvoelde, maar tegelijk ook dat het niet zijn/haar fout is én dat jij het als ouder zal oplossen. Zo neem je de druk weg bij het kind.

Door het kind weg te houden van conflict en negatieve emoties kan het kind niet leren hoe het daarmee dan zelf moet omgaan.

Je kind in therapie?

Als je alles hierboven goed gelezen hebt, is het duidelijk dat je als ouders heel veel kan doen aan jezelf om het probleem bij je kind weg te halen. Het was om te beginnen al niet zijn/haar probleem. Als je je kind in therapie stuurt, geef je (onbewust) mee dat het kind een probleem heeft, dat er iets mis is. Zeker als je zelf als ouder nog nooit in therapie geweest bent, is dat wel een heel zwaar signaal. Je vraagt aan je kind om jouw probleem op te lossen.

Als je niet kan praten met je kind/tiener, leer het dan. Als je niet weet hoe je met conflict of negatieve emoties moet omgaan, leer het dan eerst zelf, zodat je het kan leren en voorleven aan je kind.

Laat me duidelijk zijn. Hulp zoeken bij de juiste hulpverleners kan ik zeker aanmoedigen. Geef dan zelf het voorbeeld en doe er normaal over. Net zoals je naar de dokter gaat, als je lichamelijke pijn hebt, kan je spreken over een coach of therapeut, als je mentale hulp kan gebruiken.