In mei las ik het boek “Pelgrim” van Hans Peter Roel, een van mijn favoriete auteurs. Het ging over zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Zijn reisverhaal en de magie rond de hele wandeltocht trokken mij zo aan, dat ik besloot om zelf ook die wandeltocht te ondernemen. Ik koos voor de Camino Portugues, zo’n 270km als je de kustroute neemt. Zo vertrok ik op 4 september met het vliegtuig naar Porto om te voet naar Santiago de Compostella te stappen op 2 weken tijd. Ik neem je graag mee in mijn verhaal en inzichten…
De eerste dag wandelen was een zoektocht. Hoeveel kilometer konden we op één dag aan? Hoelang neem je best een rustpauze? Waar gaan we overnachten? Ik probeerde onderweg tijdens een pauze via Booking te kijken naar logement. Er bleken geen accommodaties meer vrij in de dorpjes waar we gingen passeren. Ik liet het los, want ik werd er niet echt blij van. Toen we bijna 30km gestapt hadden en ik er wel genoeg van had, sprak ik uit dat ik graag een gezellige hostal vond langs de weg waar we konden overnachten. Nog geen 100m verder (!) kwamen we langs een gezellige hostal waar we konden overnachten. Ik dacht meteen terug aan de quote die ik bij het begin van dit avontuur kreeg en waarvan ik voelde dat dit voor mij niet alleen de nagel op de kop is, maar ook de sleutel tot mijn geluk: “Laat de controle los, dan kunnen er wonderlijke dingen gebeuren.” ✨
Inzicht 1: Laat de controle los, dan kunnen er wonderlijke dingen gebeuren.
Die eerste dagen stappen waren fysiek echt zwaar. Ik had mijn voeten op verschillende plaatsen getapet tegen opkomende blaren en tegen wrijving. Elke dag hadden we al zo’n 30km gestapt wat echt veel is. Ons tempo lag ook niet echt gelijk. Ik wilde regelmatig eens rusten, rugzak afdoen, schoenen even uit, terwijl mijn man liever doorstapte. Na zo’n rustpauze herstarten is immers pijnlijk: je bent stijver dan toen je stopte, je spieren zijn weer koud. Anderzijds heb je wel energie getankt (via eten en drinken) en hebben je spieren kunnen rusten (voeten, benen, schouders). Na enkele minuten stappen zijn de nadelen verdwenen en voel je wel degelijk de voordelen. My opinion…
Bovendien vond hij mijn rugzak veel te zwaar en dat kreeg ik elke dag opnieuw te horen. De tranen kwamen naar boven. Ik legde hem uit dat ik al streng genoeg ben voor mezelf, dat ik graag zelf alles wil ervaren en dat ik niet op zoek ben naar fysieke stretching van mijn grenzen, maar wel mijn eigen grenzen wil kunnen voelen en respecteren. Ik legde hem ook uit dat ik mijn plan had gemaakt als houvast, maar dat ik dat niet halsstarrig hoefde te volgen als het beter aanvoelde om daarvan af te wijken. Fuck the plan and go with the flow! Dus Santiago is het doel, maar als er onderweg te veel mensen zijn en ik wil toch liever iets anders, dan kan dat. Dit gezegd zijnde viel er ineens veel druk weg en was er weer connectie. We dronken een koffie op ons avontuur en onze liefde. 💛
Inzicht 2: Focus op jezelf en zeg duidelijk wat je wil.
Dag 4 stapte ik alleen, terwijl mijn man enkele leveranciers ging bezoeken voor zijn werk. Nu kon ik mijn eigen tempo bepalen, maar ik miste mijn maatje, mijn navigator, mijn beslisser, mijn leider. Mijn man heeft namelijk een intuïtie die hem leidt naar de goeie mensen, de goeie zaken, het lekkere eten, de juiste weg. De gele pijlen stonden vandaag minder goed aangeduid. Soms gingen ze over asfalt, terwijl ik veel liever via de houten paden langs de zee liep. Ik wilde dus af en toe mijn eigen pad zoeken en kwam zo terecht op een strandje waar ik toch de kans zag om mijn bikini aan te trekken en in zee te gaan. Heerlijk was dat! Natuurlijk ook af en toe verkeerd gekozen wat leidde tot omweggetjes en extra kilometers. We zagen elkaar ‘s avonds weer en we lachten om mijn stommiteitjes. De volgende ochtend namen we afscheid voor 10 dagen (mijn man ging terug naar huis en ik zette de tocht alleen verder). Ik had niet verwacht dat het voor ons beiden zo emotioneel zou worden. Er zijn mooie woorden gezegd en ik denk dat dit de langste en verste afstand is tussen ons in de 13 jaar dat we elkaar kennen.
Inzicht 3: Je beseft pas wat je hebt, als je het moet afgeven.
Onderweg op dag 5 kwam ik een koppel tegen. De jonge vrouw had een pijnlijke enkel en de man was die aan het verbinden met een kledingstuk. Ik vroeg of ik iets kon doen. Ze had een bandage nodig en die kon ik niet geven. Ze vertelde dat ze nog 10km te wandelen had en wilde dat echt te voet doen. Ik zag de tranen in haar ogen en de verbetenheid om zichzelf te bewijzen. Wat een spiegel voor mezelf…
Ik dacht terug aan mijn tweede dag, waar ik fysiek ook echt over mijn grenzen was gegaan. Ons water was op en alle dorpjes die we passeerden, gaven een verlaten indruk. Dus gingen we door, op karakter. Mijn voeten stonden in brand, mijn benen deden pijn, maar die laatste 4km wilden we zo snel mogelijk achter de rug hebben zodat we konden drinken en een slaapplaats hadden. Om het iets draaglijker te maken (en zeker niet te zeuren), stak ik mijn oortjes in met muziek. En zo resulteerde dag 2 in tranen toen we eindelijk aankwamen in een hostal, waar we de 2 laatste bedden hadden. Het voelde voor mij als falen: mijn ijzeren wil en doorzettingsvermogen hadden mij verhinderd om te luisteren naar mijn lichaam, dat duidelijk riep om rust. De test in “grenzen stellen” was pijnlijk mislukt…
Inzicht 4: Luister naar je lichaam en doe wat het beste aanvoelt, ook al had je het anders in gedachten. Wat is nu het liefste wat je kan doen voor jezelf?
Na een week stappen had ik mijn routine en structuur gevonden. Op de verharde wegen en asfalt zoefde ik als een speedy-gonzales iedereen voorbij. Ik was heel blij met mijn wandelstokken, want die gaven mij steun om mezelf naar boven te trekken of naar beneden te ondersteunen, maar ze zorgden ook voor ritme en een rechtere houding. Het was grappig dat mijn Applewatch altijd voorstelde om een workout te registreren met een crosstrainer 😂. Dat kwam omdat ik dus in een strak ritme met mijn armen bewoog.
In de natuur en op de bospaadjes vertraagde mijn tempo drastisch omdat ik zo lang mogelijk wilde genieten van de pracht van de natuur. Ik genoot van de stilte die er was, de prachtige vergezichten, de woeste oceaan, de prachtige blauwe lucht, de stralende zon, de groene natuur. Die natuur is niet alleen wondermooi, maar zorgt ook voor verkoeling en schaduw.
Inzicht 5: In de stad heerst er drukte, lawaai en tekort – in de natuur is er rust, flow en overvloed.
Het wandelen had iets meditatiefs. Enerzijds concentreerde ik me op de weg en de pijlen en anderzijds op mezelf en mijn gedachten. Ik zat zo in mijn eigen bubbel dat zelfs langs een drukke baan ik me helemaal kon afsluiten van alle lawaai. Ik voelde me zen. In de strandbar was er ook heel wat drukte en lawaai en toch kon ik in volle focus schrijven en me niet laten afleiden of irriteren.
Inzicht 6: Focus is kracht. Het vergt discipline om je niet te laten afleiden en bewust te kiezen voor wat belangrijk is.
Op dag 10 stond ik op met een pijnlijke rechtervoet. Onder mijn enkel was mijn voet wat gezwollen en voelde ik bij het stappen een zeurende pijn aan de achterzijde. Ik ging die dag kiezen of ik de gewone weg zou volgen (mijn eigen weg, recht naar Santiago) of de Spirituele variant zou nemen (de mooiere route, die mama ging nemen). Ik bleef piekeren in mijn hoofd en zag voor- en nadelen bij beide opties. Ik geraakte er niet uit en mijn besluiteloosheid werd steeds groter tot mijn eigen ergernis. Door mijn emoties geraakte ik niet meer bij mijn gevoel. Bovendien heb ik de neiging om me te veel aan te passen aan mijn omgeving en geef ik mijn eigen keuzes weg aan de ander. Geen wonder dat mijn voet/enkel niet meer verder wilde op die manier. De spirituele betekenis van de enkel zegt alles: “het soepel richting geven en meedraaien, het zelf vormgeven aan je leven en je hierbij niet laten domineren door anderen, maar steunen op jouw eigen gezag. Het stevig steunen op jezelf en niet op anderen. Je eigen weg zoeken en het volgen van jouw intuïtie.”
Ik besefte dat ik naar mijn lichaam wilde luisteren en orde op zaken moest stellen in mijn hoofd. Pas dan kon ik mijn tocht weer hervatten. En zo geschiede… Ik boekte een hotelletje om mijn voet te laten rusten en nam de volgende dag de bus om mijn achterstand in te halen. Lesje geleerd, grenzen gerespecteerd. En als cadeau kreeg ik terug volle medewerking van mijn lichaam (en voet in het bijzonder). De volgende dag kwam ik toe in het magische Santiago de Compostella. Het was een drukte van jewelste op het plein voor de kathedraal, maar vooral veel blijdschap en vreugde.
Inzicht 7: Het doel is nooit zo interessant als de weg ernaartoe.
Buen Camino! 👣
